"Antygona w Nowym Jorku" wystawiona przez teatr "Kontynuacja"

Teatr „ Kontynuacja" Niżańskiego Centrum Kultury „Sokół" rozpoczął swoją działalność w kwietniu 2007 r. wystawiając, we współpracy z Teatrem Amatorskim Towarzystwa Kultury Chrześcijańskiej „LOGOS", widowisko teatralno-lalkowe Wesele, dla uczczenia 100. rocznicy śmierci Stanisława Wyspiańskiego.

Od tego czasu zespół wystawił kilkadziesiąt spektakli, a wśród nich znalazły się: Zemsta Aleksandra Fredry /2008 r./, Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej /2009 r./, Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego z udziałem Chóru Męskiego NCK „Sokół" /2011 r./. Sztuki wystawiane są nie tylko na Ziemi Niżańskiej, ale w całym regionie. Grupa ma za sobą także występy za granicą. W maju 2011 r. Teatr /wraz z Chórem Męskim i Orkiestrą Kameralną NCK „Sokół"/ wystąpił na Litwie. Zespół zaprezentował wówczas dwa widowiska: Odprawę posłów greckich /Wilno/ i Moralność pani Dulskiej /Soleczniki/.

Nadrzędnym celem Teatru jest kultywowanie narodowej tradycji poprzez ukazywanie żywym słowem wielkich dzieł literatury polskiej. Aktorów skupionych w zespole, na co dzień wykonujących różne zawody, łączy wspólna pasja, a także chęć samorealizacji i potrzeba włączenia się w misję pielęgnowania oraz kontynuowania ponadczasowych wartości, do czego nawiązuje nazwa grupy.

"Antygona w Nowym Jorku" w wykonaniu Teatru "Kontynuacja":
OBSADA:
Anita - Ewa Błądek
Sasza - Marek Urban
Pchełka - Bogusław Pelc
Policjant - Paweł Frączek
John - Kazimierz Ornarowicz
Suflerzy - Hanna Wasąg, Małgorzata Turek
Obsługa techniczna - Iwona Kowalska, Kazimierz Ornarowicz
Scenografia - Marian Pelic
Obsługa świateł i realizacja dźwięku - Dominik Maślach
Inspicjent - Hanna Wasąg
Reżyseria - Marek Urban
Jan Kott, krytyk literacki i teoretyk teatru, zaliczył Antygonę w Nowym Jorku Janusza Głowackiego do grona trzech najważniejszych sztuk ostatnich lat – obok Emigrantów Sławomira Mrożka i Do piachu Tadeusza Różewicza. Ta współczesna sztuka przenosi odbiorców dramatu do Stanów Zjednoczonych, „serca światowej demokracji". Tam, w centrum Manhattanu, znajduje się Tompkins Square Park zamieszkany przez bezdomnych, którzy marząc o zrobieniu kariery w Ameryce, przebudzili się na parkowej ławce. Sztuka nawiązuje do tragedii Sofoklesa, jednak bohaterka utworu, Portorykanka Anita, nie wykazuje podobieństwa do królewskiej córki – Antygony. Łączy je jedynie ten sam czyn – pragnienie pochowania z godnością bliskiej osoby. Jak pisze Krzysztof Ożóg, „Anita przechowuje w pamięci zdarzenie sprzed lat, gdy John, z którym siedziała nad East River, stanął wobec policjantów w obronie jej ludzkiej godności, gdy nazwał ją swoją kobietą. Ten prosty odruch ludzkiej solidarności potraktowała jako przejaw miłości. Anita nigdy nie czuła się pokrzywdzona przez amerykańską demokrację. Tacy jak ona też kochają swoją przybraną ojczyznę Amerykę i wdzięczni są za wszystko, co dla nich zrobiła. Bunt jej budzi dopiero skazanie człowieka na niebyt po śmierci, wrzucenie jego ciała do zbiorowej mogiły. W swoim prymitywnym sposobie myślenia zakodowany ma szacunek, jaki należy się zmarłym. Za niecałe dwadzieścia dolarów, jedyne, jakie posiada, postanawia przy pomocy sąsiadów z parkowej ławki wykraść zwłoki ukochanego i pochować go uroczyście. Nie zauważa nawet, lub nie jest to już dla niej ważne, że grzebie zupełnie innego nieboszczyka".

Obok Anity, prostej dziewczyny z Puerto Rico, rezydentami parkowej ławki są Polak Pchełka i pochodzący z Rosji Żyd Sasza. Przede wszystkim prowadzą oni rozmowy, w trakcie których jakby instynktownie demaskują mity, którymi żyją Amerykanie. Osiągnęli dno, jednak marzą o wyrwaniu się z parku, zdają sobie bowiem sprawę z faktu, że dopóki nie mają dachu nad głową, nikt się z nimi nie liczy. Janusz Głowacki z rozmysłem wykreował swych bohaterów. Pomimo swej tragicznej sytuacji pragną żyć i cieszyć się życiem. Odbiorca sztuki nie ma jednak złudzeń. Krzysztof Ożóg uważa, że „ Antygona w Nowym Jorku demaskuje mit o Ameryce jako kraju umożliwiającym szybką karierę, kraju gwarantującym powszechny dobrobyt. Upadł także mit o amerykańskiej demokracji, która czuwa nad tym, by każdy obywatel znajdował oparcie w prawie i by prawo regulowało wszystkie sytuacje życia społecznego". Na straży prawa stoi sierżant James Murphy, którego głos możemy porównać do komentarzy antycznego chóru z tragedii Sofoklesa. Sztuka Głowackiego to poruszająca przypowieść o słabości i sile człowieka, który pragnie zachować twarz nawet w warunkach uwłaczających ludzkiej godności.